Tώρα με ρυθμούς χελώνας

Η φωτογραφία αντικατοπτρίζει πλήρως τους ρυθμούς αποκατάστασης των ζημιών στις πυρόπληκτες περιοχές της Ηλείας. Κυριακή κοντή... βροχή και αν το απεύχομαι, πολλοί συνάνθρωποι θα χάσουν ότι γλίτωσαν από τη φωτιά. ΤΑ ΣΠΙΤΙΑ ΤΟΥΣ... Ο κίνδυνος των κατολισθήσεων είναι κάτι παραπάνω από ορατός, αλλά κάποιοι έχουν το μυαλό τους σε άλλου είδους... έργα. Αυτά που έχουν βαφτίσει "ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ". Με το που θα γίνει η μοιρασία να δείτε... ρυθμούς. Δεν θα προλαβαίνουν να... χτίζουν.

Μπίζνες πάνω στα εγκάυματα

Καλά καλά δεν σταμάτησαν να καπνίζουν τα αποκαϊδια. Καλά καλά δεν στέγνωσαν τα δάκρυα για τα αθώα θύματα της πύρινης κόλασης και οι βρομιάρηδες ξεκίνησαν τα σχέδια για "επιχείρησεις". Μπίζνες πάνω στα εγκαύματα της Ολυμπιακής γής. Χωρίς ίχνος ντροπής, πάνω στο νωπό χώμα των τάφων, πάνω στους μαυρισμένους κίονες. Με πρόσχημα την ανάπτυξη των πυρόπληκτων περιοχών θέλουν να τσιμεντοποιήσουν, την ιστορία, την γεωγραφία, τις αναμνήσεις και τη ζωή μας. Και ψάξτε εσείς κορόιδα για γκαζάκια, εμπρηστικούς μηχανισμούς και ασύμμετρες απειλές. ΑΥΤΟΙ ΕΒΑΛΑΝ ΤΙΣ ΦΩΤΙΕΣ. Αυτοί που σχεδιάζουν πάνω στις στάχτες, αυτοί που ξεναγούν επενδυτές του κώλου στην καμένη Ηλεία, αυτοί που αποχαρακτηρίζουν δασικές εκτάσεις. ΑΥΤΟΙ ΕΒΑΛΑΩΝ ΤΙΣ ΦΩΤΙΕΣ. ΑΥΤΟΙ ΟΙ ΑΣΥΜΜΕΤΡΟΙ ΜΑΛΑΚΕΣ.

Εμπρηστές τα κοματόσκυλα

Όλοι ήμασταν εκεί εκτός απο αυτούς που έπρεπε να είναι για να βοηθήσουν και να δώσουν λύσεις. Άλλοι πάνω στα ραντιστικά σαν τους καβαλάρηδες του 21, άλλοι με τα λιανοκλάδια στα χέρια και άλλοι με τα μάτια βουρκωμένα κοντά στα καμένα, να βλέπουν το όμορφο Λέπρεο να καίγεται. Ήταν εκεί μπροστάρηδες τα νέα παιδιά του χωριού, μαζί με τους χαροκαμένους γέροντες και κάποιους ευσηνείδητους μεσήλικες, που πεισματικά αγνοούσαν τις διαταγές για εκκένωση. Όλοι μαζί στη μάχη κόντρα στον πύρινο δαίμονα, πάλευαν όχι μόνο για το σπίτι τους, αλλά και γιαυτό του γείτονα, του φίλου, της ανύμπορης γριάς. Του "εγκλωβισμένου" στις οθόνες των τηλεοράσεων της Αθήνας και του "εγκλωβισμένου" στον ωχαδερφισμό και την ασφάλεια της παραλίας. Μοναδική εξωτερική βοήθεια δύο παλικαράκια απ' το Θολό και τρείς παραθεριστές, που προσπαθούσαν να σώσουν ό, τι μπορούσαν απο τον καλοκαιρινό τους παράδεισο. Η μάχη ήταν άνιση, οι φλόγες έζωναν με δύναμη την "ευδαίμων χώρα", η κρατική βοήθεια ξέραμε ότι δεν θα έρθει και η μυρωδιά απο τα φλεγόμενα λιοστάσια έκαιγε με μεγαλύτερη δύναμη τις ψυχές παρά τα σώματα. Αυτά ήταν ανυπότακτα, στυλωμένα στο πυρωμένο χώμα, για να γλιτώσουν τα σπίτια τους. Και τα κατάφεραν και όλοι μαζί κάθισαν κοντά στην πηγή της Μπάνισκας νικητές. Ήπιαν νερό, αστειεύτηκαν μέσα στην δυστηχία τους, χτύπησαν ο ένας την πλάτη του άλλου, άκουσαν τα λόγια του προέδρου, που αποκαμωμένος και αυτός έπρεπε να δώσει οδηγίες για την επόμενη μέρα. Όλοι μαζί μονιασμένοι μοιράστηκαν την δυστηχία τους, πνίγοντας την με αστεία του τύπου "πάλι καλά που έμεινε λίγο λάδι στα καντήλια της εκκλησίας, για να ξεχειμωνιάσουμε". Οι αχτίδες της ελπίδες χόρευαν στα αποκαΐδια της άλλοτε καταπράσινης πλαγιάς, μέχρις που ήρθαν τα παλιόσκυλα. Συνόδευαν τους μεγάλους λύκους. Όρνεα της φωτιάς, άραξαν τα πολυτελή αμάξια τους δίπλα στο συσσίτιο και πάτησαν προσεκτικά στις στάχτες, για να μη λερώσουν τα ακριβά τους παπούτσια. Κάθισαν στα τραπέζια των καφενείων, ο ένας στη μια μεριά του δρόμου και ο άλλος στην άλλη. Και τότε άρχισαν τα κεράσματα και τότε χώρισαν την παρέα που ξαπόσταινε δίπλα στην πηγή. Άλλοι από εδώ και άλλοι απο εκεί. Και ξεκίνησαν τις ορμήνιες και τα πλούσια λόγια. Πιο καταστροφικά και απο τις φλόγες τις προηγούμενης ώρας, πιο αποπνικτικά και απο τον καπνό των μισοκαμένων ελαιόδεντρων. Και κόλλησαν δίπλα τους και τα παλιόσκυλα, έτοιμα να ξεσκίσουν κουφάρια και άρχισαν να τσακώνονται με τους παλικαράδες που ξαπόσταιναν στην παραλία. Στον καυγά μπήκαν και οι Αθηναίοι, που αποφάσιαν να κλείσουν τις τηλεοράσεις τους όταν κόπασε η φωτιά και να κατέβουν για να δούν live το κακό που τους... βρήκε. Και δεν πήγαν να ευχαριστήσουν αυτούς που έσωσαν τα σπίτια τους. Πήγαν και κάθισαν και αυτοί στο τραπέζι με τους λύκους και τα παλιόσκυλα. Δίπλα στην πηγή είχαν απομείνει αποκαμωμένα τα νέα παιδιά. Κάποια απο αυτά ήταν βουρκωμένα και κοιτούσαν με απορία. Δεν έκλαψαν στη φωτιά αναρωτήθηκα και το κάνουν τώρα; Έπειτα απο λίγο γύρισαν την πλάτη τους και κοίταξαν τα καμένα. Τα έβλεπαν όλα πράσινα. Ήξεραν ότι τα παλιόσκυλα θα φάνε όσο μπορούν απ' τα κουφάρια μέχρι να σκάσουν και μετά θα ψοφήσουν. Αυτοί όμως θα έπρεπε να ξανακάνουν το Λέπρεο "ευδαίμων χώρα". Αυτοί μόνο μπορούν. Θα τα καταφέρουν, αν δεν τους φάνε και αυτούς τα παλιόσκυλα. Προς το παρόν αντέχουν.
ΥΓ: Όπου παλιόσκυλα βάλτε κοματόσκυλα.

"Ευδαίμων χώρα"

Σύμφωνα με τον ιστορικό Στράβωνα το Λέπρεο ήταν "ευδαίμων χώρα", καθώς ήλεγχε την πιο εύφορη κοιλάδα της Τριφυλίας, το Αιπάσιον πεδίον, βρισκόταν κοντά στον ποταμό Νέδα και την θάλασσα, ενώ τα βουνά που την περιέκλειαν, της εξασφάλιζαν ήπιο κλίμα. Αρκετές χιλιάδες χρόνια μετά τη... βόλτα του Στράβωνα στο πανέμορφο Λέπρεο γεννήθηκα κι' εγώ. Σε αυτόν τον πανέμορφο τόπο μεγάλωσα και έζησα για 17 χρόνια, οπότε και μετανάστευσα στην πρωτεύουσα για να κάνω την τύχη μου (γαμώ την ατυχία μου). Σας διαβεβαιώνω πως από εκείνα τα αρχαία χρόνια τίποτα δεν είχε αλλάξει. Μόνο ένας κεντρικός δρόμος και κάποια σπίτια παραπάνω στο χωριό, άντε και λίγα θερμοκήπια στο Αιπάσιον πεδίον, αδύναμα ωστόσο να διαταράξουν την όμορφη εικόνα του Στράβωνα, καθώς τα χιλιάδες πανέμορφα ελαιόδεντρα, είχαν επιβάλλει το δικό τους αισθητικό νόμο. Η πανέμορφη αυτή εικόνα είχε χαλάσει ελάχιστα μόνο την περίοδο του β' παγκοσμίου πολέμου, όταν οι Γερμανοί κατακτητές έκαψαν τα σπίτια του πανέμορφου χωριού. Μόνο τα σπίτια όμως και μάλλον κάτι ήξεραν αφού 65 περίπου χρόνια μετά συνταξιούχοι συμπατριώτες τους, στις παρυφές και την καταπράσινη πεδιάδα του Λεπρέου, έκτισαν τις βίλες τους για να απολαύσουν την "ευδαίμων χώρα". Όπως και όλοι μας βεβαίως. Λίγο το Πάσχα, λίγο το καλοκαίρι, η "ευδαίμων χώρα" μας έδινε δύναμη πριν την επιστροφή στην κόλαση της Αθήνας. Μας φόρτωνε τοπία και μυρωδιές μας γέμιζε προσμονή μέχρι την επόμενη φορά. Δεν θα υπάρξει όμως επόμενη φορά, όσο σκληρό και αν ακούγεται. ΤΟ ΟΜΟΡΦΟ ΛΕΠΡΕΟ ΕΙΝΑΙ ΣΤΑΧΤΗ. Μόνο τα σπίτια γλίτωσαν και αν σήμερα ο Στράβωνας έκανε και πάλι τη... βόλτα του για να γράψει όλα αυτά τα ωραία, θα την άραζε στο καφενείο του Καψή και αν είχε ρεύμα θα έβαζε να δει στο DVD "Τα όμορφα χωριά, όμορφα καίγονται" του Ντραγκόγιεβιτς. Ρε μαλάκες ένα αεροπλάνο, ένα πυροσβεστικό, μια υδροφόρα, έστω έναν πούστη να κατουρήσει, για να λέμε και εμείς ότι κάποιος μας βοήθησε. Καριόληδες τα κάψατε όλα.