Γεμάτα καφενεία στις μέρες της ελιάς

Την χρυσή περίοδο της συγκομιδής της ελιάς διανύουμε αυτό τον καιρό και από μικρό παιδί θυμάμαι ότι οι συγκεκριμένες μέρες στην ευλογημένη επαρχία της Ολυμπίας ήταν οι πιο δύσκολες για τους καφετζήδες και οι πιο ευτυχισμένες για τους νοικοκυραίους. Από τα άγρια χαράματα άδειαζε το χωριό και μόνο μια στάση στο μπακάλικο για καμιά ρέγκα ή καμιά κονσέρβα, ήταν το πάρε - δώσε των αφοσιωμένων γεωργών με την αγορά. Τα καφενεία ερμητικά κλειστά από το πρωί μέχρι το βράδυ, ούτε οι γέροντες δεν έβγαιναν εκείνες τις μέρες. Όλοι στον ιερό αγώνα της ελιάς, της μοναδικής σίγουρης πηγής εσόδων, που μεγάλωσε γενιές και γενιές και μαζί και έμενα. Δέντρα αγιοποιημένα που τα φρόντιζαν με ευλάβεια αιώνες τώρα οι ντόπιοι και που σεβάστηκαν και δεν κατέστρεψαν ακόμα και οι Τούρκοι με τους Γερμανούς.
Το... χρυσό λάδι απο τα κλαδιά τους ήταν αυτό που εξασφάλιζε τις όμορφες γιορτινές μέρες των Χριστουγέννων, που γέμιζε πρόσφορα τις εκκλησιές και κέρματα τις τσέπες των πιτσιρικάδων στα κάλαντα. Αυτό ήταν που έφερε τα πρώτα βιβλία, τα ρούχα, το χαρτζιλίκι στο στρατό, τα έξοδα για τις σπουδές. Αυτό ήταν που χάριζε νοστιμιά στα αγριόχορτα τις δύσκολες μέρες της κατοχής. Αυτό ήταν που κράτησε τον κόσμο στον τόπο και κανένας μα κανένας δεν είχε δικαίωμα να πειράξει... ελιά. Μηνύσεις επί μηνύσεων και δικαστήρια επί δικαστηρίων είχαν διεξαχθεί στα κατά τόπους πταισματοδικεία για μια ρίζα ελιά. Όλοι τις προστάτευαν, τις αγαπούσαν και τις ευγνωμονούσαν... ΩΣΠΟΥ ΜΕΣΑ ΣΕ ΕΝΑ ΤΡΙΗΜΕΡΟ ΟΙ ΑΣΥΜΜΕΤΡΕΣ ΠΥΡΚΑΪΈΣ ΤΟΥ ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ ΑΦΑΝΙΣΑΝ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΟ 70% ΤΩΝ ΕΛΑΙΟΔΕΝΤΡΩΝ ΤΗΣ ΕΠΑΡΧΙΑΣ ΟΛΥΜΠΙΑΣ.
Οι μέρες της ελιάς είναι αυτές που διανύουμε και τα καφενεία στο χωριό είναι γεμάτα. Ούτε εκείνες τις λίγες που γλίτωσαν δεν πάνε να μαζέψουν. Μάλλον δεν θέλουν να τις πληγώσουν άλλο ή μάλλον δεν θέλουν να πληγωθούν περισσότερο και οι ίδιοι απο το αποτρόπαιο θέαμα.
ΟΙ ΜΕΡΕΣ ΤΗΣ ΕΛΙΑΣ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΕΣ ΚΑΙ ΤΑ ΚΑΦΕΝΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ΓΕΜΑΤΑ...

Εξαφανίστηκαν όλοι οι πούστηδες

Οι πλούσιες προεκλογικές υποσχέσεις έπεσαν στο κενό. Τις παρέσυραν οι πρώτες βροχές μαζί με το μαυρισμένο χώμα και τις στάχτες. Που είναι τα μέτρα στήριξης των πυροπαθών ρε ξεφτιλισμένοι; Που είναι η βοήθεια που διαλαλούσατε στο κυνήγι για τους ψήφους. Μόνο να στέλνετε επιτροπές και επιτρόπους για να κάνουν ελέγχους στα συντρίμμια και να τα βγάζουν κατοικήσιμα ξέρετε; Πως θα ζήσει ο κόσμος ρε βρομιάρηδες; Ελιές να μαζέψουν δεν υπάρχουν. Τα βοσκοτόπια είναι ακόμα σεληνιακά τοπία και επιπλέον απαγορεύεται η βόσκηση. Που είναι ρε πουσταράδες τα χρήματα που έδωσε ο κόσμος για την στήριξη των πληγέντων; Θα τα παίξετε και αυτά στο χρηματιστήριο, όπως παίξατε τα λεφτά των ασφαλιστικών ταμείων; Που είστε και εσείς όλοι ρε φιλεύσπλαχνοι καπιτάλες που χαρίζατε χρέη και δάνεια; Τα ξεχάσατε όλα πουσταράδες. Μόνο όταν βγαίνει στο σφυρί κάνα κομμάτι καμένης γης κοψοχρονιά γυρίζετε το βλέμμα σας προς την Ηλεία. Δεν αντέχετε να βλέπετε τα καμμένα ρε; Σας πιάνουν οι τύψεις;

Δεν ιδρώνει τ' αυτί τους

Οι απόπειρες ξεπουλήματος των παραθαλάσσιων φιλέτων συνεχίζονται. Τίποτα δεν τους πτοεί τους μεγαλοκαρχαρίες, ούτε η Natura, ούτε η Green Peace, ούτε η Ελληνική δικαιοσύνη, την οποία την έχουν γραμμένη στα αρχίδια τους εδώ και χρόνια. Άλλωστε οι προσπάθειες τους να τσιμεντοποιήσουν την Ολυμπιακή γη έχουν ξεκινήσει πολλά καλοκαίρια πριν και οι καταστροφικές φωτιές του Αυγούστου, απλά ήταν ένα μέσο επίσπευσης των διαδικασιών. Τι και αν οι αποκαλύψεις στην τηλεόραση και σε μεγάλη μερίδα του Τύπου για το περιβαλλοντολογικό σκάνδαλο που συντελείται έχουν πάρει μορφή χιονοστιβάδας, ούτε που ιδρώνει το αυτί τους. Και πως να ιδρώσει άλλωστε. Εδώ δεν λογάριασαν τις ψυχές που χάθηκαν και άρχισαν τα παζάρια πριν καλά - καλά ταφούν οι νεκροί, οι αποκαλύψεις θα τους συγκινούσαν; Γι' αυτούς ο στόχος είναι ξεκάθαρος και είναι αποφασισμένοι να τον πετύχουν με κάθε μέσο. Έχουν αποφασίσει να αντικαταστήσουν το πράσινο με τσιμέντο και θα το καταφέρουν ακόμα και αν χρειαστεί να σκοτώσουν, κάτι που ήδη έκαναν. Δεν φοβούνται κανέναν, ούτε την κυβέρνηση, ούτε την τοπική αυτοδιοίκηση, ούτε την κτηματική υπηρεσία. Και πως να τους φοβηθούν άλλωστε, αφού οι περισσότεροι εκ των προαναφερθέντων φορέων είναι και σύμμαχοι τους και περιμένουν πως και πως να πέσουν τα πρώτα μπετά για να λαδώσει το άντερο τους. Η μοναδική περίπτωσή να σωθεί η παρτίδα για την συγκεκριμένη περιοχή είναι ο μαζικός αγώνας. Οι ίδιοι οι κάτοικοι με όσους εναπομείναντες με περιβαλλοντολογική συνείδηση έχουν απομείνει σε αυτή την χώρα, να πάρουν την τύχη στα χέρια τους. Αφού πρώτα παραμερίσουν, προσωπικές και πολιτικές σκοπιμότητες, να σηκώσουν το ανάστημα τους να παλέψουν ενωμένοι και να θάψουν στα αποκαΐδια, όσους προσπαθήσουν να καπηλευτούν τον τόπο.

Οι στάλες της βροχής καίνε περισσότερο...

Κάθε φορά που μαυρίζει ο ουρανός τους λούζει κρύος ιδρώτας. Ένα βάρος στην καρδιά και αγωνία. Δεν ξέρουν για τι να προσευχηθούν. Για μια βροχή που θα καθαρίσει απ' τη γη τους τα αποκαΐδια και θα ζωγραφίσει λίγο πράσινο στην ατελείωτη μαυρίλα ή για παράταση της ανομβρίας που τουλάχιστον τους εξασφαλίζει προσωρινή ασφάλεια από τις κατολισθήσεις και κατ' επέκταση σπίτι για να ζουν. Είναι σίγουρο ότι με την πρώτη δυνατή βροχή κάποιοι θα μείνουν στο δρόμο, αφού μέχρι τώρα και παρά τις προεκλογικές διαβεβαιώσεις, ούτε αντιπλημμυρικά έργα έχουν γίνει, αλλά ούτε και έχει εκπονηθεί κάποιο σχέδιο για την μεταφορά τους σε κάποιο ασφαλές σημείο. Επί τούτο ο αρχικός σχεδιασμός περιλαμβάνει την δημιουργία ενός οικισμού με λυόμενα, ωστόσο αυτό δεν αποτελεί λύση. Δεν είναι δυνατόν κάποιος που θα χάσει το σπίτι του και τους κόπους μια ζωή να πάει να ζήσει σε προκατασκευασμένο "βαγόνι". Η κρατική μέριμνα οφείλει να χτίσει απο την αρχή τα σπίτια των πληγέντων σε σημείο όπου θα τηρούνται οι προϋποθέσεις διαβίωσής, αλλά και θα εξασφαλίζονται όλες εκείνες οι συνθήκες, που θα τους δώσουν τη δυνατότητα να ξεκινήσουν μια καινούργια ζωή από την αρχή, αξιοπρεπώς.

Οι φωτιές καίνε ακόμα

Και τα δεινά δεν έχουν τελειωμό. Τη βουβαμάρα απο την απόγνωση σπάει ο ήχος απο τις πέτρες που κατρακυλάνε στις καμένες πλαγιές και ακόμα δεν έχει βρέξει. Το πόσιμο νερό στα περισσότερα χωριά κρίθηκε ακατάλληλο εξαιτίας της μόλυνσης των υδάτινων πόρων. Οι οικονομικές δυσκολίες έχουν κατασκηνώσει σε όλα τα νοικοκυριά ανεξαιρέτως και την ίδια ώρα οι απεσταλμένοι του κράτους ξεκίνησαν τα ψαλίδια στις αποζημιώσεις. Τα τρακτέρ και τα γεωργικά μηχανήματα που δεν κάηκαν, ξεπουλιούνται για δεν υπάρχουν καλλιέργειες να χρησιμοποιηθούν. Τα πρώτα κύματα μετανάστευσης προς την πρωτεύουσα ξεκινάνε.

Tώρα με ρυθμούς χελώνας

Η φωτογραφία αντικατοπτρίζει πλήρως τους ρυθμούς αποκατάστασης των ζημιών στις πυρόπληκτες περιοχές της Ηλείας. Κυριακή κοντή... βροχή και αν το απεύχομαι, πολλοί συνάνθρωποι θα χάσουν ότι γλίτωσαν από τη φωτιά. ΤΑ ΣΠΙΤΙΑ ΤΟΥΣ... Ο κίνδυνος των κατολισθήσεων είναι κάτι παραπάνω από ορατός, αλλά κάποιοι έχουν το μυαλό τους σε άλλου είδους... έργα. Αυτά που έχουν βαφτίσει "ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ". Με το που θα γίνει η μοιρασία να δείτε... ρυθμούς. Δεν θα προλαβαίνουν να... χτίζουν.

Μπίζνες πάνω στα εγκάυματα

Καλά καλά δεν σταμάτησαν να καπνίζουν τα αποκαϊδια. Καλά καλά δεν στέγνωσαν τα δάκρυα για τα αθώα θύματα της πύρινης κόλασης και οι βρομιάρηδες ξεκίνησαν τα σχέδια για "επιχείρησεις". Μπίζνες πάνω στα εγκαύματα της Ολυμπιακής γής. Χωρίς ίχνος ντροπής, πάνω στο νωπό χώμα των τάφων, πάνω στους μαυρισμένους κίονες. Με πρόσχημα την ανάπτυξη των πυρόπληκτων περιοχών θέλουν να τσιμεντοποιήσουν, την ιστορία, την γεωγραφία, τις αναμνήσεις και τη ζωή μας. Και ψάξτε εσείς κορόιδα για γκαζάκια, εμπρηστικούς μηχανισμούς και ασύμμετρες απειλές. ΑΥΤΟΙ ΕΒΑΛΑΝ ΤΙΣ ΦΩΤΙΕΣ. Αυτοί που σχεδιάζουν πάνω στις στάχτες, αυτοί που ξεναγούν επενδυτές του κώλου στην καμένη Ηλεία, αυτοί που αποχαρακτηρίζουν δασικές εκτάσεις. ΑΥΤΟΙ ΕΒΑΛΑΩΝ ΤΙΣ ΦΩΤΙΕΣ. ΑΥΤΟΙ ΟΙ ΑΣΥΜΜΕΤΡΟΙ ΜΑΛΑΚΕΣ.

Εμπρηστές τα κοματόσκυλα

Όλοι ήμασταν εκεί εκτός απο αυτούς που έπρεπε να είναι για να βοηθήσουν και να δώσουν λύσεις. Άλλοι πάνω στα ραντιστικά σαν τους καβαλάρηδες του 21, άλλοι με τα λιανοκλάδια στα χέρια και άλλοι με τα μάτια βουρκωμένα κοντά στα καμένα, να βλέπουν το όμορφο Λέπρεο να καίγεται. Ήταν εκεί μπροστάρηδες τα νέα παιδιά του χωριού, μαζί με τους χαροκαμένους γέροντες και κάποιους ευσηνείδητους μεσήλικες, που πεισματικά αγνοούσαν τις διαταγές για εκκένωση. Όλοι μαζί στη μάχη κόντρα στον πύρινο δαίμονα, πάλευαν όχι μόνο για το σπίτι τους, αλλά και γιαυτό του γείτονα, του φίλου, της ανύμπορης γριάς. Του "εγκλωβισμένου" στις οθόνες των τηλεοράσεων της Αθήνας και του "εγκλωβισμένου" στον ωχαδερφισμό και την ασφάλεια της παραλίας. Μοναδική εξωτερική βοήθεια δύο παλικαράκια απ' το Θολό και τρείς παραθεριστές, που προσπαθούσαν να σώσουν ό, τι μπορούσαν απο τον καλοκαιρινό τους παράδεισο. Η μάχη ήταν άνιση, οι φλόγες έζωναν με δύναμη την "ευδαίμων χώρα", η κρατική βοήθεια ξέραμε ότι δεν θα έρθει και η μυρωδιά απο τα φλεγόμενα λιοστάσια έκαιγε με μεγαλύτερη δύναμη τις ψυχές παρά τα σώματα. Αυτά ήταν ανυπότακτα, στυλωμένα στο πυρωμένο χώμα, για να γλιτώσουν τα σπίτια τους. Και τα κατάφεραν και όλοι μαζί κάθισαν κοντά στην πηγή της Μπάνισκας νικητές. Ήπιαν νερό, αστειεύτηκαν μέσα στην δυστηχία τους, χτύπησαν ο ένας την πλάτη του άλλου, άκουσαν τα λόγια του προέδρου, που αποκαμωμένος και αυτός έπρεπε να δώσει οδηγίες για την επόμενη μέρα. Όλοι μαζί μονιασμένοι μοιράστηκαν την δυστηχία τους, πνίγοντας την με αστεία του τύπου "πάλι καλά που έμεινε λίγο λάδι στα καντήλια της εκκλησίας, για να ξεχειμωνιάσουμε". Οι αχτίδες της ελπίδες χόρευαν στα αποκαΐδια της άλλοτε καταπράσινης πλαγιάς, μέχρις που ήρθαν τα παλιόσκυλα. Συνόδευαν τους μεγάλους λύκους. Όρνεα της φωτιάς, άραξαν τα πολυτελή αμάξια τους δίπλα στο συσσίτιο και πάτησαν προσεκτικά στις στάχτες, για να μη λερώσουν τα ακριβά τους παπούτσια. Κάθισαν στα τραπέζια των καφενείων, ο ένας στη μια μεριά του δρόμου και ο άλλος στην άλλη. Και τότε άρχισαν τα κεράσματα και τότε χώρισαν την παρέα που ξαπόσταινε δίπλα στην πηγή. Άλλοι από εδώ και άλλοι απο εκεί. Και ξεκίνησαν τις ορμήνιες και τα πλούσια λόγια. Πιο καταστροφικά και απο τις φλόγες τις προηγούμενης ώρας, πιο αποπνικτικά και απο τον καπνό των μισοκαμένων ελαιόδεντρων. Και κόλλησαν δίπλα τους και τα παλιόσκυλα, έτοιμα να ξεσκίσουν κουφάρια και άρχισαν να τσακώνονται με τους παλικαράδες που ξαπόσταιναν στην παραλία. Στον καυγά μπήκαν και οι Αθηναίοι, που αποφάσιαν να κλείσουν τις τηλεοράσεις τους όταν κόπασε η φωτιά και να κατέβουν για να δούν live το κακό που τους... βρήκε. Και δεν πήγαν να ευχαριστήσουν αυτούς που έσωσαν τα σπίτια τους. Πήγαν και κάθισαν και αυτοί στο τραπέζι με τους λύκους και τα παλιόσκυλα. Δίπλα στην πηγή είχαν απομείνει αποκαμωμένα τα νέα παιδιά. Κάποια απο αυτά ήταν βουρκωμένα και κοιτούσαν με απορία. Δεν έκλαψαν στη φωτιά αναρωτήθηκα και το κάνουν τώρα; Έπειτα απο λίγο γύρισαν την πλάτη τους και κοίταξαν τα καμένα. Τα έβλεπαν όλα πράσινα. Ήξεραν ότι τα παλιόσκυλα θα φάνε όσο μπορούν απ' τα κουφάρια μέχρι να σκάσουν και μετά θα ψοφήσουν. Αυτοί όμως θα έπρεπε να ξανακάνουν το Λέπρεο "ευδαίμων χώρα". Αυτοί μόνο μπορούν. Θα τα καταφέρουν, αν δεν τους φάνε και αυτούς τα παλιόσκυλα. Προς το παρόν αντέχουν.
ΥΓ: Όπου παλιόσκυλα βάλτε κοματόσκυλα.

"Ευδαίμων χώρα"

Σύμφωνα με τον ιστορικό Στράβωνα το Λέπρεο ήταν "ευδαίμων χώρα", καθώς ήλεγχε την πιο εύφορη κοιλάδα της Τριφυλίας, το Αιπάσιον πεδίον, βρισκόταν κοντά στον ποταμό Νέδα και την θάλασσα, ενώ τα βουνά που την περιέκλειαν, της εξασφάλιζαν ήπιο κλίμα. Αρκετές χιλιάδες χρόνια μετά τη... βόλτα του Στράβωνα στο πανέμορφο Λέπρεο γεννήθηκα κι' εγώ. Σε αυτόν τον πανέμορφο τόπο μεγάλωσα και έζησα για 17 χρόνια, οπότε και μετανάστευσα στην πρωτεύουσα για να κάνω την τύχη μου (γαμώ την ατυχία μου). Σας διαβεβαιώνω πως από εκείνα τα αρχαία χρόνια τίποτα δεν είχε αλλάξει. Μόνο ένας κεντρικός δρόμος και κάποια σπίτια παραπάνω στο χωριό, άντε και λίγα θερμοκήπια στο Αιπάσιον πεδίον, αδύναμα ωστόσο να διαταράξουν την όμορφη εικόνα του Στράβωνα, καθώς τα χιλιάδες πανέμορφα ελαιόδεντρα, είχαν επιβάλλει το δικό τους αισθητικό νόμο. Η πανέμορφη αυτή εικόνα είχε χαλάσει ελάχιστα μόνο την περίοδο του β' παγκοσμίου πολέμου, όταν οι Γερμανοί κατακτητές έκαψαν τα σπίτια του πανέμορφου χωριού. Μόνο τα σπίτια όμως και μάλλον κάτι ήξεραν αφού 65 περίπου χρόνια μετά συνταξιούχοι συμπατριώτες τους, στις παρυφές και την καταπράσινη πεδιάδα του Λεπρέου, έκτισαν τις βίλες τους για να απολαύσουν την "ευδαίμων χώρα". Όπως και όλοι μας βεβαίως. Λίγο το Πάσχα, λίγο το καλοκαίρι, η "ευδαίμων χώρα" μας έδινε δύναμη πριν την επιστροφή στην κόλαση της Αθήνας. Μας φόρτωνε τοπία και μυρωδιές μας γέμιζε προσμονή μέχρι την επόμενη φορά. Δεν θα υπάρξει όμως επόμενη φορά, όσο σκληρό και αν ακούγεται. ΤΟ ΟΜΟΡΦΟ ΛΕΠΡΕΟ ΕΙΝΑΙ ΣΤΑΧΤΗ. Μόνο τα σπίτια γλίτωσαν και αν σήμερα ο Στράβωνας έκανε και πάλι τη... βόλτα του για να γράψει όλα αυτά τα ωραία, θα την άραζε στο καφενείο του Καψή και αν είχε ρεύμα θα έβαζε να δει στο DVD "Τα όμορφα χωριά, όμορφα καίγονται" του Ντραγκόγιεβιτς. Ρε μαλάκες ένα αεροπλάνο, ένα πυροσβεστικό, μια υδροφόρα, έστω έναν πούστη να κατουρήσει, για να λέμε και εμείς ότι κάποιος μας βοήθησε. Καριόληδες τα κάψατε όλα.